Granice w relacji terapeutycznej

Relacja z psychoterapeutą potrafi być niezwykle bliska, emocjonalna i wspierająca. Czasem pojawia się nawet myśl: „Czuję się z nią/nim jak z dobrym przyjacielem”. To bardzo naturalne odczucia – terapeuta słucha, rozumie oraz wspiera bez oceniania. Jednak psychoterapia nie jest zwykłą relacją – i właśnie dlatego jest tak skuteczna.

Psychoterapia to relacja profesjonalna. Oparta na empatii, zaufaniu i poczuciu bezpieczeństwa, ale nie jest tożsama z przyjaźnią. Terapeuta nie dzieli się swoim życiem prywatnym, nie komentuje Twoich postów, nie „wpada na kawę”. Czy to chłodne? Nie. To świadome, etyczne granice, stworzone właśnie po to, byś mógł/mogła czuć się w tej relacji bezpiecznie.

Granice te nie wynikają z obojętności, a wręcz przeciwnie, są formą ochrony relacji terapeutycznej, czyli wyjątkowej przestrzeni, stworzonej tylko dla Ciebie. To Ty jesteś w niej najważniejszy/a. To Twoje myśli, emocje, historie i potrzeby są w centrum. Psychoterapeuta nie może być Twoim znajomym na Facebooku, tak samo, jak nie może być Twoim partnerem, współpracownikiem ani członkiem rodziny.

Dlaczego nie możemy się zaprzyjaźnić?

W przyjaźni relacja jest wzajemna – obie strony dzielą się sobą, troszczą się o siebie, wspierają się na zmianę. Tymczasem w terapii chodzi wyłącznie o Ciebie. To Ty mówisz, eksplorujesz, jak i również doświadczasz. Terapeuta jest przewodnikiem, nie uczestnikiem Twojej codzienności.

Gdyby terapeuta stał się Twoim przyjacielem, ta równowaga zostałaby zaburzona. Przestałby być neutralnym, bezpiecznym lustrem – a stałby się częścią Twojego świata, z własnymi opiniami, emocjami i potrzebami. Ta bliskość, choć może wydawać się atrakcyjna,  zaburzyłaby proces terapeutyczny. Pojawiłaby się niepewność: „Czy mnie wspiera, bo to potrzebne w terapii? Czy dlatego, że mnie lubi? Czy mogę być teraz szczery, skoro znamy się też z innego kontekstu?”