Wszystko musi iść zgodnie z moim scenariuszem, bo inaczej…

Świat się zawali? Nie będzie tak, jak bym chciał? A może nie będę czuł się wystarczająco bezpiecznie, bo coś mnie może zaskoczyć?

Nasi opiekunowie mieli obowiązek zapewnić nam bezpieczeństwo – zarówno emocjonalne, jak i fizyczne.

Bezpieczeństwo fizyczne jest związane z zapewnieniem sprzyjającego, spokojnego otoczenia do rozwoju, ochroną przed zagrożeniami oraz prewencją sytuacji, które mogą budzić lęk.

Bezpieczeństwo emocjonalne/psychiczne odnosi się do reagowania na potrzeby dziecka. Bycia obecnym w jego życiu, wspierania jego zasobów i dbania o rozwój samodzielności. To poczucie, że jesteśmy ważni, ktoś troszczy się o nasze emocje oraz daje poczucie stabilności.

Potrzeba kontroli często pojawia się jako reakcja na nieprzewidywalność otoczenia w dzieciństwie. Jeśli bliscy nie reagowali na nasze potrzeby lub nasze potrzeby były ignorowane, dziecko uczy się, że nie może liczyć na innych. Wówczas brak reakcji staje się zagrożeniem, a ono burzy poczucie zaufania. Dziecko, czując się zagrożone, zaczyna szukać sposobów na uzyskanie kontroli, bo boi się, że jeśli nie zadba o siebie samo, sam nie przewidzi co go czeka – to nie przetrwa. Ten mechanizm, choć pełnił funkcję ochronną w dzieciństwie, w dorosłym życiu może stać się utrudnieniem, ponieważ kontrolowanie wszystkiego dookoła nie sprzyja rozwojowi ani spokojowi wewnętrznemu.

Dorosłość, mimo stabilnego i bezpiecznego otoczenia, niejednokrotnie przypomina dziecięce obawy, kiedy nasze mechanizmy obronne wciąż reagują na zagrożenia, które dawno minęły. W Instytucie Społecznego Rozwoju oferujemy wsparcie psychologiczne, które pomaga zrozumieć, jak mechanizmy kontrolowania rzeczywistości kształtowały się w przeszłości oraz jak można je zmienić w dorosłym życiu.